El siguiente texto inédito acerca del político gallego Manuel Fraga Iribarne fue escrito en 2007 como parte de una serie que se iba a titular “Paredón dos galegos ilustres”, destinada a ser publicada por un periódico semanal gallego. Andrés Garrido escribió el original en castellano y trabajó la adaptación a la lengua gallega con un periodista vigués. Por razones y sinrazones arduas de explicar, la serie quedó sin publicar. La versión castellana, diferente en varios aspectos, aparece recogida en el libro “Diario de un Esqueleto. Páginas de columnismo anti-periodístico”. Aquí ofrecemos la versión en galego.
Non adquiriremos o costume de subir mortos ao Paredón, pero hai cadáveres políticos que merecen o tiro de graza.
Manuel Fraga Iribarne, o senador máis ancián do Reino de España, o ancián máis cacique do Senado, durme, varado na poltrona política, ese sono eterno de horizonte español, esa soneca constitucional con camisa azul e gorro real.
Hai quen vive agardando que o cadáver político deveña nun político cadáver, pero o Patrón fixo da contradición unha forma de vida e da morte en vida unha forma de contradición. Hai anos que don Manuel nin sube á Moncloa nin baixa da Xunta, nin se vai con Deus nin ven ao inferno, nin se queda nin non se queda: el está aquí, movendo as cadeiras a puritito ritmo de botafumeiro.
A súa traxectoria revela unha gran capacidade para facerse popular desde a impopularidade. Na monarquia orfa de rei fixo súas as rúas do país e os campos de Montejurra, as listas negras de roxos e os roxos cheos de chumbo, a catedral de Gasteiz e as praias de Palomares.
El, que acadou a popularidade da man dun embaixador americano, rematou travestido nunha Venus que emerxeu das augas coas bragas luxadas de chapapote. Na confusión da supervivencia preñouse de franquismo e pariu a Constitución de 1978. Centralista virado a autonomista, sempre foi home de verdades con condón e mentiras a pelo: perseguiu o comunismo e abrazouse con Fidel Castro.
Constitucionalizado o reino sen monárquicos, regresou ao seu cemiterio de elefantes, Galiza, e pensamos que viña a morrer. Pero el non viña en calidade de elefante: el viña apañar o marfil. De paso, obrou milagres como facer votar aos mortos ou transubstanciar a fariña no pan noso de cada dia. Mais non obrou o milagre de morrer: antes vainos enterrar a todos, e iso sí que vai ser un milagre.
Pero don Manuel xa non é o que era. O Patrón, que antigamente falara coma pegando tiros, agora só pega tiros pola culata.
Escribiu cen libros que son o quero e non podo dalguén para quen o poder fora a sua única querencia. Escriviu porque co cadáver da cultura quixo facer de nós un cadaleito, pero nos vamos facer co cadáver das palabras o cadaleito de don Manuel: chegoulle a hora.
Temos un plan para matar a Fraga: armarnos… de paciencia.
